RAMANA MAHARSHI – WSKAZÓWKI DO PRAKTYKI

Tytułem wprowadzenia warto pamiętać, że zbiór powyższych rad i wskazówek dla praktyki duchowej, to zdania często powtarzane dla różnych praktykujących odwiedzających Aśram Śri Ramana Maharshi w pobliżu Góry Arunaćala (Arunachala – Góra Rudego Płomienia lub Płomiennego Świtu w Tamil Nadu) na południu Indii nazywanego najczęściej po prostu imieniem tytularnym Bhagawan. Tradycyjna hinduistyczna pielgrzymka piesza (w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara) dookoła Arunaćali nosi nazwę Giripradakszina. Samotna, wolno stojąca na równinie Góra Aruna (Świt) jest od zawsze symbolem samotnie praktykujących sanjasinów i sadhu oraz ryszich – medytujących mędrców, joginów-mędrców. Odwiedzający Górę Arunaćalam lokalnie znaną jako Arunczala zatrzymują się zwykle u jej podnóża, w mieście Tiruvannamalai. Dwóch wielkich ryszich jacy żyli w Indii, Ryszi Agastja oraz Ryszi Wasisztha medytowali w pobliżu Góry Arunaćala oraz na jej wierzchołku. Śri Ramana Maharshi żył w latach 1879-1950, a jednym z kontynuatorów jego nauczania, stylu porad i wskazówek do praktyki w okolicy jest Sathya Sai Baba (1926-2011) z Aśramu w Puttaparthi, który opłakiwał Śri Ramanę w chwili jego śmierci, chociaż oficjalne wieści ukazały się w gazetach dopiero dwa dni później, podobnie jak w przypadku drugiego swojego prekursora, Śri Aurobindo. Sathya Sai Baba został od 1950 roku, kiedy obaj prekursorzy odeszli w mahasamadhi, niejako duchowym kontynuatorem ich idei, nauk, podejścia, działaności społecznej, a także manifestacji duchowej mocy.

Śri Ramana Maharshi powiedział: „„Dharana” to kolejny ważny aspekt „jogi”. Jednopunktowa koncentracja nazywa się dharana. Ramana Maharishi zwykł to praktykować, koncentrując wzrok na pojedynczej gwieździe na niebie, kładąc się na ziemi. „dharana” (koncentracja) umożliwia nam praktykowanie „dhjany” (medytacji).” Upadeśa, czyli wskazówki lub pouczenia, których udzielał Śri Bhagawan Ramana Maharshis, miały w istotnym sensie tajemny charakter, gdyż zawsze są dawane uczniom odpowiednio do ich poziomu rozwoju i dojrzałości duchowej, chociaż niektóre mają charakter ogólny i są często powtarzane, zatem dotyczą przeważającej większości poszukujących. Urzeczywistnienie Duchowe, Oświecenie, może nastąpić tylko dzięki Łasce Guru (Gurukrpah). Śri Bhagawan jest pod tym względem bardzo stanowczy, podobnie zresztą jak inni Mistrzowie Duchowi. Dlatego więc nie wystarczy by sadhaka (praktykujący) uważał, że nauki Śri Bhagawana są subtelne i jego obecność inspirująca, musi on mieć przekonannie, że Śri Bhagawan to prawdziwy Guru, Satguru-Dźi który daje dikszan (inicjację) oraz upadeśam (instrukcje). W pamiętniku profesora Wenkatramiaha czytamy następującą wypowiedź Śri Ramana Maharshi, którą skierował do madame Piggot przybyłej z Anglii: Urzeczywistnienie jest wynikiem Łaski Guru w dużo większym stopniu niż nauk, wykładów, medytacji itd. Te są tylko wtórnymi przyczynami; Łaska Guru jest zaś pierwszą i naistotniejszą przyczyną.

Inicjacja poprzez spojrzenie była czymś bardzo rzeczywistym, Śri Bhagawan Ramana Maharshi obracał się w stronę wielbiciela i kierował nań wzrok płonący intensywnością. Świetlistość, moc jego oczu przeszywała osobę na wskroś, załamując proces myślenia. Czasem odczuwało się to jako przechodzący prąd elektryczny, czasem jako ogromny spokój, albo rwący potok światła. Jeden z wiernych tak to opisał: „Nagle Bhagawan skierował na mnie swe świetliste, przeźroczyste oczy. Do tej pory nie byłem w stanie długo wytrzymać Jego wzroku. Lecz teraz patrzyłem prosto w te przerażające, wspaniałe oczy; ile czasu – nie mogę powiedzieć. Trzymały mnie w pewnego rodzaju wibracji, którą wyraźnie słyszałem.” Każdy, kto tego doświadczał, zawsze miał uczucie, bezwzględne przekonanie, że był pochwycony przez Śri Bhagawana, że odtąd Bhagawan przejął kierownictwo, że On teraz prowadził ucznia. Ci co wiedzieli, dostrzegali, gdy taka Inicjacja miała miejsce; zwykle odbywała się ona niepostrzeżenie, na przykład podczas recytacji Wed albo gdy wierny, nagle poczuwszy impuls, przychodził do Bhagawana przed wschodem słońca albo o takiej porze, kiedy albo nie było wokół Niego nikogo, albo tylko nieliczna grupa osób. Inicjacja poprzez Milczenie była równie rzeczywista. Wstępowała w tych, którzy, nie mogąc być z Nim fizycznie w Tiruwannamalai, kierowali się do Bhagawana w sercu. Czasem Inicjacja odbywała się we śnie, jak w przypadku Natesi Mudaliara.