Modlitwy i Mantry w Rozwoju Duchowym

Praktyki duchowe

Kiedy zostaje określony cel rozwoju i człowiek wykazuje wolę jego realizacji, nadchodzi czas na wybór środków. Jeżeli celem tym jest szczęśliwe, harmonijne i napełnione miłością życie zmierzające ku duchowemu spełnieniu, Sathya Sai Baba (Baabaa – długie ‚aaa’) może być niedocenioną pomocą dla każdego poszukiwacza duchowego, mistyka i ezoteryka czy okultysty. Powtarza bowiem: „wybierz i praktykuj szczerze chociaż jedną z moich nauk, a z czasem zaczniesz doświadczać pozytywnych skutków ich wszystkich”. Praktyki duchowe zalecane przez Sathya Sai Baba pochodzą z wedyjskiej Jogi, są proste, wolne od skutków ubocznych i nie wymagają fachowego przewodnictwa, jak niektóre bardziej zaawansowane rodzaje jogi. Nie ma w nich wtajemniczeń, mistrzostwa, arkanów, gdyż są to praktyki dla początkujących na wiele lat (najpierw oczyszczamy się i umacniamy duchowo takimi prostymi praktykami, a dopiero potem szukamy wtajemniczeń). Liczy się szczerość wysiłku i pragnienie nawiązywania coraz mocniejszego kontaktu z Bogiem w swoim sercu (Hrid, Anahata). Praktyki te można podjąć w dowolnym wieku i dostosować do indywidualnych preferencji (np. osoby introwertyczne mogą skupić się bardziej na medytacji, bez konieczności zmuszania się do działań społecznych). Co więcej, wszystkie wymieniane przez Sathya Sai Baba praktyki są w istocie od wieków propagowane przez chrześcijaństwo i pozostałe wielkie religie świata jako elementy duchowego życia swych wyznawców, sympatyków lub wtajemniczonych w misteria. Nie są zatem niczym nowym, szczególnie w praktyce tradycyjnej, autentycznej Jogi, przez co już od początku człowiek może skupić cały swój wysiłek na praktyce duchowej, na sadhanam, a nie na uczeniu się sposobów jej realizacji.

Potrójna Awatara Saibaba – Trimmurti: Śirdi Sai, Sathya Sai, Prema Sai

Om – wibracja pranawy

Według Świętych Wed dźwięk poprzedzał stworzenie Wszechświata (Brahmandam), a rzeczywistość utrzymuje się dzięki wibracji świętej sylaby OM (AUM).

W filozofii indyjskiej twierdzi się, że materia powstała z dźwięku, a najświętszym ze wszystkich dźwięków jest OM (AUM, pranavah), sylaba, która poprzedzała wszechświat i z której zrodzili się bogowie.

Święta sylaba OM (AUM) zawiera esencję wszechświata, jest brzęczeniem atomów i muzyką sfer.

W upaniszadzie Maitri OM (AUM) jest „dźwiękiem bezdźwięcznego absolutu”, nieodłącznym składnikiem transcendentalnej kosmicznej energii. Jest podstawową sylabą (mula mantrą), kosmiczną wibracją, utrzymującą w całości atomy, światy i niebiosa.

Ponieważ OM (AUM) poprzedza wszystkie rzeczy, służy jako inwokacja do modlitwy i świętych śpiewów, a także jako końcowe wyrażenie w sensie nieco zbliżonym do żydowskiego i chrześcijańskiego amen. Łacińskie słowo omne oraz sanskryckie aum wywodzą się z jednego rdzenia oznaczającego „wszystko”, stąd oba te słowa oddają pojęcia wszechwiedzy, wszechobecności i wszechmocy. Inną nazwą dla Aum jest ‚pranawa’, która wywodzi się od rdzenia „nu”, co znaczy chwalić, do czego jest dodany przedrostek „pra”, oznaczający wyższość, pierwotność. Wyraz ten oznacza więc najwyższą pochwałę lub modlitwę.

Tego świętego słowa używa się w Indiach na początku i końcu każdej modlitwy, inwokacji, rozmyślania, pieśni, zawsze przy ćwiczeniach jogi, przy wszelkich wewnętrznych poczynaniach. Uważa się jednak, iż tylko największe duchowe osiągnięcia mogą odkryć najgłębsze i najbardziej tajemnicze znaczenie tego słowa.

Upaniszada Mandukja mówi: Mistyczna sylaba OM (AUM) jest łukiem. Jaźń jest strzałą. Brahman, Wszechduch, Absolut, jest celem. TO może przeniknąć człowiek nierozproszony. Masz wejść w TO jak strzała w tarczę”.